Ryś, należący do rodziny kotowatych, jest największym lądowym drapieżnikiem polującym na dzikich terenach Polski. Jego obecność na kontynencie europejskim stanowi ważny element ekosystemu, mimo to gatunek ten zmaga się z zagrożeniem wyginięcia. Dlatego aktywna ochrona jest niezbędna dla utrzymania populacji rysia, który można spotkać również na obszarach Azji. Oprócz popularnych kotów domowych, ryś i żbik są jedynymi przedstawicielami rodziny kotowatych żyjącymi naturalnie w kraju. Gatunek ten jest rzadko spotykany i podlega ochronie w Polsce. Szacowanie liczebności populacji rysia prowadzone jest przez Instytut Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk oraz Instytut Ochrony Przyrody PAN. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany naukowo przez Karola Linneusza w 1758 roku, pod nazwą Felis Lynx.
Wygląd rysia eurazjatyckiego jest charakterystyczny dla gatunku i wyróżnia go spośród innych kotowatych. Ten muskularny drapieżnik prezentuje imponującą sylwetkę z długimi kończynami, krótkim ogonem i niewielką głową osadzoną na krótkiej szyi. Czarny pędzelek sztywnej sierści na uszach jest szczególnie wyraźny u dorosłych samców. Włosy na bokach pyska są dłuższe, tworząc tzw. bokobrody. Oczy otoczone są wąskimi pasmami jaśniejszej sierści, a łapy zwieńczone są chowanymi pazurami. Kolory futra rysia oscylują pomiędzy płowym, rudym a pomarańczowym. Jego podbrzusze jest jasne – od szarego do kremowego. Umaszczenie różni się zależnie od terenu zamieszkania przez ryś, np. ryś żyjący w Karpatach ma wyraźniejsze czarne cętki. Ryś ma miękką i puszystą sierść składającą się z krótkich, cienkich włosów puchowych oraz dłuższych i grubszych włosów przewodnich i ościstych. Długość ciała dorosłego rysia wynosi od 70 do 130 cm, a jego waga może wynosić od 12 do 32 kg.
Występowanie rysia jest różnorodne – pierwotnie obejmowało obszar od Pirenejów po Kamczatkę, od Bałkanów po Skandynawię i od Turcji po Tybet. W obecnym czasie naturalny zasięg rysia nie obejmuje krajów Europy Zachodniej, ale od lat 70-tych XX wieku, dzięki reintrodukcji, ryś pojawił się w Szwajcarii, Austrii, Czechach, Francji i Słowenii. W Polsce rysie należą do populacji nizinnej i karpackiej. Od 2009/2010 obserwuje się ich obecność również w czeskich Karkonoszach. Do sierpnia 2019 roku, w ramach projektu „Powrót rysia do północno-zachodniej Polski” na wolność wypuszczono 18 osobników. Według danych z około 2011 roku populacja rysi w Polsce wynosiła 296 osobników.
Ryś eurazjatycki charakteryzuje się wyjątkowo dobrze rozwiniętym słuchem, umiejętnością słyszenia dźwięków o częstotliwości 60-70 kHz oraz doskonałym widzeniem przy słabym świetle. Te cechy umożliwiają mu dokładne ocenianie odległości od potencjalnej ofiary. Rysie są zwierzętami długowiecznymi – w niewoli mogą dożyć nawet 25 lat, a w naturze – 18 lat. Samice dojrzewają płciowo w drugim roku życia, a samce – w trzecim. Władzę w grupie sprawują samice, które zajmują się wychowaniem potomstwa. Samce prowadzą natomiast samotniczy tryb życia i regularnie znakują swoje terytorium moczem. Ryś żywi się wyłącznie mięsem upolowanych przez siebie zwierząt, które często są od niego znacznie większe.
Rola rysia w ekosystemie leśnym jest nieoceniona. Rysie regulują populacje innych gatunków, a ich dieta składa się głównie z saren i jeleni. Resztki po żerach rysi są istotnym źródłem pokarmu dla innych gatunków ssaków i ptaków. Dzięki wpływowi na populacje jeleniowatych, rysie powinny być traktowane jako naturalni sprzymierzeńcy leśników.